Het verhaal
van Saar

Saar is 34 jaar. Ze woont met haar twee katten in een jaren ‘50-flat in Nijmegen. “Eigenlijk begonnen mijn klachten toen een hondje waar ik mee wandelde aangevallen werd. Dat is nu ongeveer vier jaar geleden. Hij werd uit het niets gepakt door de Staffordterriër van de buurvrouw. Toen de agressieve terriër eenmaal losliet heb ik een theedoek gepakt, de gewonde hond erin gewikkeld en ben vervolgens als een speer naar de dierenarts gereden, die de wonden onder narcose heeft gehecht. Dat ik zelf ben opgeleid tot dierenartsassistente maakte dat ik feitelijk heel adequaat heb gehandeld toen het gebeurde, want het had heel anders kunnen aflopen.”

Angststoornis beïnvloedt het dagelijkse leven

“De echte reactie kwam pas ‘s avonds, toen ik naar de buurvrouw wilde gaan, maar dat absoluut niet durfde”, vertelt Saar. “Tijdens het wandelen met de hond werd ik alsmaar angstiger. Ik kreeg controledwang en ging berekenen wat de tijden waren waarop er de minste mensen op straat waren. Er ontstond na verloop van tijd een onhoudbare situatie. Al met al heb ik met pijn in mijn hart voor mijn eigen hondje een ander tehuis gezocht. Ik rommelde gedurende een half jaar tot een jaar zo aan, totdat ik besloot mijn problemen aan te pakken. Voor mijn omgeving werd het in die tijd ook best zwaar om bij te springen in de zorg die ik vroeg, want ik durfde bijvoorbeeld niet alleen te zijn ’s nachts.”

Therapie, maar nog steeds strijd

“Ik werd opgenomen en volgde therapie voor een heel pakket aan klachten, waaronder angst en depressie. Ik krijg o.a. exposuretherapie. Dat was in die zin effectief voor mij, dat het me heeft geleerd hoeveel er nog mogelijk is met deze aandoening. Ik heb onder meer geoefend in het reizen met de trein en met de bus, altijd onder begeleiding van een therapeut. Ook cognitieve gedragstherapie zorgde voor persoonlijke veranderingen en een ander perspectief op zaken die bij de angst een rol speelden. Evengoed is het nog altijd een strijd”, aldus Saar.

De drempel om dingen te ondernemen is groot

“Als ik een paniekaanval onderga, voelt het in het begin als een soort storm of een vloedgolf die door je lijf heen raast. Ik word knalrood, ga zweten en wil het liefst in de grond verdwijnen. De drang om dat te doen is heel groot en om het te voorkomen moet je van tevoren als het ware al een plan hebben gemaakt. Zo neem ik bijvoorbeeld altijd een boodschappenbriefje mee als ik naar de supermarkt ga. Voor iedereen met angst is het belangrijk om te beseffen dat je zelf het initiatief moet nemen, het besef te hebben dat het niet per se leuk hoeft te zijn om iets te doen. Bij mij is het bijvoorbeeld makkelijker om iets voor een ander te doen, dan voor mezelf. Zo fop ik mezelf graag een beetje. Ik voel mij gewoon voor 100 procent ontzettend beperkt. Ik doe alles lopend. Meerijden in de auto gaat wel, maar niet vanzelf. Als de paniek toeslaat kan ik heel boos worden, maar ook helemaal dichtslaan.”

Een besteding van de dag bij RIBW DAC Htien

“Gelukkig heb ik een aantal activiteiten waar ik me heel goed voel, zoals bij activiteitencentrum Htien van de RIBW Nijmegen & Rivierenland. We doen vooral creatieve dingetjes, zoals haken, een grote hobby van mij. Maar vaak genoeg vraag ik me af of dit nou alles is. Ik zit op zich nu wel in een goede structuur, ook sociaal gezien, want ik spreek met regelmaat af met twee goede vriendinnen. Niet dat het altijd vanzelf gaat, want door de spanning die wordt opgebouwd komt er veel stress in mijn lijf.”

Open zijn over angsten

“De contacten die ik heb spelen zich dus vooral af in het hulpverleningswereldje en niet in een grote maatschappelijke kring. Mijn angststoornis beïnvloedt alles: van mijn oma in Zaltbommel, die ik vroeger iedere vrijdag bezocht, naar het sporadische contact van nu bijvoorbeeld. Ik heb ondertussen al heel veel meegemaakt op zorggebied. Dagelijks slik ik veel medicijnen, waar ik graag vanaf wil. Maar afbouwen kost veel tijd en doorzettingsvermogen. Ik zou graag weer vrijwilligerswerk willen doen, maar helaas lukt dat op dit moment nog niet. Omdat vooruitkijken soms confronterend en beangstigend is probeer ik zoveel mogelijk van dag tot dag te leven. Door open te zijn over mijn angsten helpt het mijzelf en anderen om er beter mee om te gaan.”