Het verhaal van Karin

De laptop neemt een prominente plek in op de keukentafel van Karin (43), maar daarnaast ligt het vol met ‘crea-spullen’, zoals ze de stiften, kleurpotloden, kleurrijke papieren en sleutelhangers noemt. ‘Ik vind het leuk om kleine cadeautjes voor mensen te maken’, vertelt ze breed glimlachend terwijl ze een keukenkastje opent om de verschillende bijzondere koffiesmaken te laten zien, van Wiener melange tot Praline Latte.

Karin woont nu tweeënhalf jaar in het appartement in Druten, met veel plezier. Zodra ze begint te vertellen over haar jeugd volgt een waterval aan woorden over strijd en moeilijke perioden in haar leven. Het begon allemaal halverwege groep 8 met de verhuizing naar een nieuwe stad, een nieuwe school en nieuwe vrienden. ‘Ik voelde me niet thuis en was heel prestatiegericht’, vertelt Karin. ‘Ik haalde goede cijfers maar het ‘moeten’ was echt een dingetje. Ik moest goed presteren van mezelf, dat had ik van huis uit meegekregen.’

Karin werd ook sociaal angstig, iets wat ze naar eigen zeggen probeerde te overbluffen. ‘Ik zei nooit nee en deed altijd mee. In groepen was ik vaak ook op mijn best, in het contact met mensen.’ Haar angst en dwangmatige prestatiedrang sloeg helaas door op eten en dat kwam tot uiting in een eigen dieet dat Karin voor zichzelf ontwikkelde. ‘Eerder had ik, veel te jong, verschillende diëten geprobeerd, en nu ging ik daar zelf mee verder. Mijn dwangmatigheden verdwenen een beetje en gingen vooral in eten zitten.’

Ongeremde eetbuien

Op haar vijftiende stopte ze met eten, in haar herinnering van de ene op de andere dag. Tot grote wanhoop van de mensen om haar heen. Haar gezondheid holde achteruit en het ging steeds slechter. Tijdens een leuk kerstkamp met andere tieners ging ze op haar zestiende toch weer eten, tot opluchting van haar ouders. Het eten sloeg echter door in ongeremde eetbuien. Tijdens de start van haar studie Psychologie aan de universiteit kwamen de gevoelens van groep 8 weer naar boven. ‘Ik voelde me weer eenzaam en chronisch leeg. Dat kon ik niet aan en ik verdoofde mijn verdriet met eetbuien. Helaas leerde ik toen ook hoe ik kon overgeven.’

De diverse eetstoornissen leidden tot vele opnames in klinieken. Karin: ‘Ik ben de tel kwijtgeraakt. De opnames variëren van drie dagen tot een jaar, van zelfgekozen tot naar binnen gedragen.’ Opvallend bij iedere opname was dat ze het heel goed deed in groepen. Sterker nog, de contacten met anderen waren voor Karin een houvast, een redding. In de tussentijd vond ze werk bij een sportschool, café en psychologenpraktijk. Ze gaf vele trainingen en creatieve workshops, begon een eigen bedrijf, trouwde en scheidde. ‘Vanaf mijn vijftiende had ik als motto om ieder jaar iets nieuws te doen zodat ik iets kon delen met anderen. Dat is gelukt, haha.’

Draak van een ziekte

Ondertussen bleef de ziekte van eetstoornissen als een draak aanwezig in haar lichaam, om eens in de zoveel tijd toe te slaan. Uiteindelijk ging het van kwaad naar erger en Karin belandde geregeld in het ziekenhuis. Zeven jaar lag ze vrijwel alleen maar op bed en was tot weinig in staat. Door de lieve, persoonlijke zorg van één van de verpleegkundigen ontdekte ze dat er altijd een vlammetje in haar smeult. ‘Zolang die vlam brandt, ga ik door’. En zo geschiedde.

Karin krabbelde op, kwam in Druten wonen en kreeg intensieve ambulante begeleiding. Het was een eye opener. ‘Mijn begeleiders Nina en Maaike en nu Bianca kwamen en bleven. Het ging niet over mijn problemen en mijn ziekte, maar over mij. Ze vroegen met een open blik naar mijn verlangens en mijn behoeften. Vooral Maaike nam haar hart mee en dat raakte me. Ik leefde zelf altijd op mijn verstand. Door Maaike ontploften mijn hoofd en hart en ging er een wereld voor me open.’

Eigen gereedschapskist

In Druten kwam Karin bij team Herstel van RIBW Nijmegen & Rivierenland. ‘Daar maakte ik kennis met het principe van eigen regie en mijn eigen gereedschapskist. Vanuit de herstelvisie en door mijn eigen ervaring om te zetten in ervaringskennis mocht ik zelf trainingen gaan geven. Je groeit er langzaam in en ik ben steeds meer gaan doen. Jeroen de Haan van de RIBW heeft me echt op sleeptouw genomen als collega. Zo ging ik van vertrouwen in anderen naar meer vertrouwen in mezelf.’

Karin is erg blij dat ze zichzelf nu ervaringswerker kan noemen. ‘De samenwerking bij de RIBW is gebaseerd op gelijkwaardigheid en ‘jij bent oké’ is altijd het uitgangspunt. We kunnen grappen maken en samen lachen. Ik krijg complimenten en kansen, en dat met dertig jaar ziekte. Ondanks de ziekte heb ik nu al twee jaar, met het bekende vallen en opstaan, kunnen functioneren. Team Herstel en Samen Sterk hebben me gedragen waardoor ik nu zelf dingen kan. Als niet-cliënt van de RIBW heb ik de kans gekregen om me nuttig te voelen en collegiale contacten aan te gaan die soms zelfs uitlopen op vriendschap.’

De uitbraak van het coronavirus was niet makkelijk voor Karin. ‘In maart stopte alles in één keer. In één dag was mijn agenda compleet leeg. Dat overspoelde me en ik stortte in elkaar. Het hele gevoel van eenzaamheid en alleen was weer terug, maar nu niet met boosheid en ratio, maar met emotie. Ik werd ook gezien door Jeroen. Hij wierp een lijntje toe en dat was een life saver. Hij vroeg na een week of ik online activiteiten wilde opzetten. Dat was pionieren, maar ik heb het klein gehouden. Als één videogesprekje met iemand helpt, dan is het al goed. Ik durf ideeën te opperen en er zit groei in. Als ik kan delen en in contact kan staan, gaat mijn vlammetje aan.’