Het verhaal
van Astrid

Bijna 10 jaar woonde Astrid in een beschermende woonvorm toen ze samen met haar begeleider besloot om de stap te wagen om op zichzelf te gaan wonen. Met twintig jaar inschrijftijd bij Entree was het meteen raak. “Ik was in eerste instantie nummer 5, dus ik ging ervan uit dat het niets zou worden, maar later werd ik toch gebeld dat ik de woning kon krijgen”, vertelt Astrid. Na anderhalve week kreeg ze de sleutel van haar nieuwe huis en kon direct verhuizen. Astrid: “Ik heb alleen een beetje schoongemaakt. Ik moet nog wel een lamp ophangen en wil de muren nog sauzen, maar dat komt later wel. Het heeft geen haast.”

Nieuw huis in bekende omgeving

Astrid woont nu vier maanden in een appartement in een prachtige omgeving, vlak bij de natuur en dicht bij de RIBW-woning waar ze tien jaar woonde. “Het is fijn om in een bekende omgeving te zijn”, zegt ze. “Ik heb me ook aangesloten bij RIBW Samensterk begeleiding, een lotgenotengroep. Ik krijg veel steun van medecliënten en kan mijn ervaringen en tips delen met anderen. Daarnaast volg ik een training Geld en Administratie via Z11, zodat ik nog beter mijn geld kan beheren.”

Bijna direct verhuizen

De eerste tijd vond ze het wel spannend allemaal, maar nu voelt zich zo op haar gemak in haar nieuwe huis, dat het nu waarschijnlijk weer enorm wennen zou zijn als ze teruggaat naar beschermd wonen. “Ik vind het fijn om zelfstandig te wonen, al voel ik me soms natuurlijk ook alleen. Dan denk ik weleens: woonde ik nog maar bij de RIBW. Op mezelf wonen is een grote verandering, maar het went. Mijn familie vindt dat ik enorm ben opgeknapt sinds ik hier woon. Mijn moeder zegt dat iedere keer als ze me ziet.”

Goed burencontact

“Met de buren heb ik een goed contact. Ze stonden me tijdens de verhuizing allemaal op te wachten in de gang”, vertelt Astrid lachend. “Ik vermaak me goed, ik fiets en wandel veel samen met oppashond Rex.” Astrid ziet haar RIBW-begeleider op dit moment nog een uur in de week. “Eind dit jaar krijg ik een andere begeleider vanuit de wijk, gelukkig iemand die ik ken van vroeger. Het lijkt me wel lastig om afscheid te nemen van mijn vaste begeleider.” Astrid heeft het prima naar haar zin, al zou ze nog wel meer willen ondernemen in de ‘gewone’ wereld. “Misschien werken als postbezorger, dat heb ik eerder vijf jaar gedaan. Het is eenvoudig werk, je wandelt lekker en hebt leuk contact met mensen. In het huis waar ik nu woon zie ik mezelf wel oud worden. Ik zou niet anders willen. Hoogstens de medicijnen nog iets afbouwen, maar dan moet ik wel eerlijk zijn over hoe ik me voel. En ik kan de schijn niet ophouden, uiteindelijk loop ik toch tegen de lamp.”